Fohishalar oilasi 4 yakuniy qism (onasi, qizi, xolasi...) (24-sahifa)
yoki o’n besh yildan keyin men yozgan voqealar haqiqatda ham yuz beradi. O’g’ilning onani hurmat qilmasligi, qizning otaga bo’ysunmasligi, er-xotinning o’zaro hurmati yo’qligi, bolalar uch yoshidan boshlab bog’chada (Ba’zan OLTI OYLIGIDAN BOSHLAB), yeti yoshdan boshlab maktabda, o’rtoqlari davrasida kunini o’tkazishi, ularga oila a’zolaridan ko’ra ko’proq ko’chadagilarning yaqin bo’lib borayotganligi yana boshqa ko’plab sabablar bizni shu tomonga qarab olib ketyapti. Hayolingizga “Yana o’sha eski gapmi? Nimaga tepedagi narsalarni yozdi-yu endi bunaqa nasihat qib o’tiripti bu?” degan fikr kelgan bo’lsa kerak. Rostdan ham nega bunaqa qilyapman? Bundan menga nima naf?
Buning sababi shuki men bu hikoyani shunchaki shahvoniy hirslarni qo’zg’atish uchun yozmadim, bundan boshqa bir maqsadi ko’zlagandim. ZINO, ya’ni biz hozir og’zimizning bir chetida, hech ham hijolat chekmasdan aytayotganimiz, aytishimiz ham mayliya boshqalarga maqtanayotganimiz nikohsiz seks hech qachon odamga yaxshilik olib kelmaydi. Uning oxirida alabatta bir azob bor, balki bu dunyoda, balki narigisida. Ba’zilar narigi dunyo yoq narsa deyishadi, ularga aytmoqchi bo’lgan gapim quyidagicha: zinokorlar o’lishi bilanoq unutilishi (ba’zilari esa hatto avval unutilib keyin o’lishadi!) narigi dunyo azobidan kam bo’lmagan bir azobdir, menimcha.
So’zimning ohirida Sardor nikili foydalanuvchiga minnatdorchilik bildirmoqchiman, chunki aynan u birinchi bo’lib hikoyam yoqmaganini bildirib so’kinib kamment qoldirdi. Bu narsadan judayam xursandman, sababi hali ham oramizda nikohsiz seksdan nafratlanadigan odamlar bor ekan. Shunday odamlar safi yanada kengayishini istab qolardim.